Λαϊκή συμμαχία – Τραπεζοϋπάλληλοι και συναλλασσόμενοι
Εμείς, οι εργαζόμενοι στον κλάδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είμαστε μέρος του συνόλου των εργαζομένων αυτής της χώρας και εισπράττουμε κι εμείς, όπως όλοι, τις συνέπειες της αντιλαϊκής επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, τα κόμματα που τη στηρίζουν και η ΕΕ.
Οι τραπεζίτες μειώνουν το «λειτουργικό κόστος», με απολύσεις, μειώσεις μισθών, κατάργηση επιδομάτων, ελαστικοποίηση του ωραρίου, για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Δεν τους ενδιαφέρει αν φέρνουν σε απελπισία τους εργαζόμενους, αλλά και τον κόσμο, που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί όπως πρέπει και αναγκάζεται να περιμένει 2 και 3 ώρες για να πάρει τη σύνταξή του, να πληρώσει κάποιο λογαριασμό, να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας, την περαίωση, το νοίκι, να εισπράξει το επίδομα ανεργίας κλπ.
Την ίδια ώρα που οι τραπεζίτες ληστεύουν τα λαϊκά στρώματα με τη «νόμιμη τοκογλυφία», το κράτος τους δίνει πακέτο εγγυήσεων 55 δις και η ΕΕ 60 δις. Εν τω μεταξύ, τα κέρδη τους ξεπέρασαν τα 5,7 δις. Να πού πηγαίνουν τα λεφτά. Ποιός χάνει και ποιος κερδίζει.
Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες ερχόμαστε κάθε μέρα αντιμέτωποι με την ανθρώπινη απόγνωση. Απελπισμένοι άνθρωποι, που λόγω της αδυναμίας τους να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους (αφού δεν υπάρχει πολιτική στέγασης), δεν μπορούν να πληρώσουν το νοσοκομείο στο οποίο έχουν τον άνθρωπό τους (γιατί δεν υπάρχει δημόσια και δωρεάν υγεία), δεν μπορούν να πληρώσουν το φροντιστήριο των παιδιών τους (γιατί δεν υπάρχει δημόσια και δωρεάν παιδεία). Όλοι αυτοί, δεν είναι «τζαμπατζήδες». Σε άλλους μειώθηκε ο μισθός, άλλοι απολύθηκαν, άλλοι έκλεισαν τα μαγαζιά τους, άλλοι πούλησαν τη σοδειά τους κάτω από το κόστος. Έρχονται καθημερινά, παρακαλώντας για μια παράταση ή ένα νέο δανεισμό, ισοπεδώνοντας την αξιοπρέπειά τους και την περηφάνια τους, για να εισπράξουν είτε την άρνηση είτε μια ληστρική ρύθμιση, που απλώς θα παρατείνει την αγωνία τους.
ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΞΕΓΕΛΑΝΕ, ΟΤΑΝ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ. ΟΥΤΕ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ «ΘΥΣΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ».
Το μέτρα δεν έχουν εθνικό χαρακτήρα, είναι πανευρωπαϊκά. Ο στόχος τους είναι να πέσουν όσο το δυνατό πιο χαμηλά τα μεροκάματα, να αυξηθεί ο χρόνος εργασίας, δηλ. να αυξηθεί η εκμετάλλευση. Άρα να αυξηθούν και τα κέρδη τους, και να μπορούν να ανταγωνίζονται οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι τράπεζες της Ευρώπης είτε μεταξύ τους, είτε την αναδυόμενη αγορά της Κίνας, είτε της Ινδίας, είτε όποια άλλη αγορά βρεθεί μπροστά τους.
Μας λένε: Οι απεργίες αυξάνουν τα ελλείμματα, υπονομεύουν την οικονομία.
ΨΕΜΑΤΑ. Η οικονομία δεν είναι ουδέτερη, ούτε ωφέλιμη για όλους. Αυτό που λένε είναι ότι με την απεργία υπονομεύονται τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεσή μας, να μας κάνουν να μην αντιδρούμε και να τα δεχόμαστε όλα σαν να είναι «θέλημα Θεού».
Εμείς απαντάμε: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΙΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΑ ΧΡΕΗ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν ευθύνονται για την κρίση. Αντίθετα είναι οι παραγωγοί του πλούτου και έχουν το απόλυτο δικαίωμα να τον απολαμβάνουν.
Μας λένε: Οι απεργίες δεν έχουν αποτέλεσμα, ταλαιπωρούν τους πολίτες.
Εμείς απαντάμε: Αυτή η λογική μας οδηγεί στην εγκατάλειψη της διεκδίκησης του δίκιου μας. Και το δίκιο είναι των πολλών, αυτών που παράγουν, που μοχθούν κάθε μέρα, είτε είναι στο γκισέ μιας τράπεζας, είτε οδηγώντας ένα λεωφορείο, είτε σκάβοντας το χώμα για να σπείρουν καλαμπόκι, είτε στο γιαπί, είτε στο εργοστάσιο, είτε στην έδρα του σχολείου, παντού. Είναι το δίκιο αυτών που δούλεψαν μια ζωή, για να παίρνουν σήμερα μια σύνταξη πείνας, να ταλαιπωρούνται στις ουρές για να πάρουν τα φάρμακά τους, να μην μπορούν να κάνουν ένα δώρο στα εγγόνια τους. Προσπαθούν να στρέψουν τη μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, γιατί αναγνω-ρίζουν και φοβούνται τη δύναμη των εργαζομένων, όταν ενωθούν στη βάση των συμφερόντων της τάξης τους.
Είτε είμαστε εργαζόμενοι στην τράπεζα, είτε είμαστε πελάτες, πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους μας: ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΜΜΑΧΟΙ – ΟΧΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ. Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες δεν είναι τραπεζίτες. Σας καλούμε όλους, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, άνεργους, φοιτητές, συνταξιούχους, αγρότες, να φτιάξουμε ένα συμπαγές μέτωπο, να γίνουμε ένας αδιαπέραστος τοίχος, που όλοι αυτοί θα σπάνε τα μούτρα τους.
Όλοι μαζί να διεκδικήσουμε:
• Συλλογικές συμβάσεις εργασίας και αυξήσεις
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
• Δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους
• Δημόσια και δωρεάν Παιδεία για όλους
• Πάγωμα όλων των δανείων
• Καμία κατάσχεση ακινήτου, ειδικά όταν πρόκειται για Α κατοικία, αγροτική καλλιέργεια κλπ.
• Καμία αύξηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
• Κατάργηση των διοδίων
• Κατάργηση του Φ.Π.Α. στα είδη λαϊκής κατανάλωσης
Να μην νομιμοποιήσουμε την πολιτική τους. Να μην κάνουμε την ανταγωνιστικότητά τους δική μας υπόθεση. Το παραμύθι ότι, αν αυξήσουν αυτοί τα κέρδη τους θα φάμε όλοι ψωμάκι, έχει χρεοκοπήσει. Η ανάπτυξη τα προηγούμενα χρόνια έφερε τεράστια κέρδη γι’ αυτούς και τεράστια φτώχεια για μας. Μας θέλουν και φτηνούς και σκυμμένους.
Μη χάνεις άλλο χρόνο. Τα μέτρα δεν είναι προσωρινά έρχονται αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων. Για να υπάρξει αποτελεσματική άμυνα και να εξασφαλιστεί σχέδιο νικηφόρας αντεπίθεσης από τους εργαζόμενους, χρειάζεται ισχυρή οργάνωση και ενιαίο μέτωπο απέναντι στα μονοπώλια, στις κυβερνήσεις τους, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μπορούμε να επιβάλλουμε το δίκιο μας. Ανυπακοή και απειθαρχία στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
| Από τη Διοίκηση |
| Μάρτιος 2011 |
