Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ



ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ – ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Ορισμένοι καλοπροαίρετα ή και άλλοι κακοπροαίρετα αναρωτιούνται: "Τι βγήκε από αυτό τον αγώνα", "τι κέρδισαν οι Χαλυβουργοί, αφού τα αιτήματά τους δεν υλοποιήθηκαν". Εμείς τους λέμε πως η απάντηση είναι απλή. Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένους τους όρους για τη νίκη, έχοντας προβλέψει αλάθητα όλες τις πιθανότητες. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων και των συμβιβασμένων.
Κανένας πραγματικός αγώνας δεν γίνεται χωρίς θυσίες. Η ιστορία του εργατικού κινήματος το επιβεβαιώνει. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μάς βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. Αυτά που πήγε να αφαιρέσει ο Μάνεσης από εμάς, κάποιοι άλλοι πριν από εμάς τα κατέκτησαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Κάθε αγώνας είναι συνέχεια των προηγούμενων και προετοιμάζει τους επόμενους. Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουνε την εξουσία και να οικοδομήσουνε τη δική τους κοινωνία.
Το αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοηθάνε σημαντικά στην γενικότερη αφύπνιση, να σπάσει η τρομοκρατία, γίνονται ορόσημα. Τέτοιος είναι ο απεργιακός αγώνας των Χαλυβουργών, με τέτοια κριτήρια πρέπει να κριθεί. Έτσι τον έχουνε κρίνει όλοι οι εργαζόμενοι, γι' αυτό εδώ και αρκετό καιρό, μας θεωρούν ήδη νικητές.
(Εισήγηση Δ.Σ. Σωματείου λήξη απεργίας)
Ως συνήθως τα τελευταία χρόνια, σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση πολιτικοί εκπρόσωποι που αγωνίζονται χρόνια δήθεν για το καλό μας, έντυπα και κανάλια “ανεξάρτητα” και “χωρίς παρωπίδες”, κραυγάζουν για το δικαίωμα στην εργασία και ότι δεν μπορούν οργανωμένες μειοψηφίες να κινητοποιούνται, να εμποδίζουν το δημοκρατικό δικαίωμα σε όποιον θέλει να εργαστεί να πάει να δουλέψει. Έτσι έγινε και  στο εργοστάσιο της ελληνικής Χαλυβουργίας Α.Ε.
Η απεργία
Ας δούμε όμως πως έχουν τα γεγονότα: η διοίκηση της Α.Ε. αποφασίζει να επιβάλλει την εκ περιτροπής εργασία, πεντάωρα, τετράωρα, μείωση μισθών και 180 απολύσεις. Το σωματείο αρνείται και κατόπιν απόφασης της Γ.Σ. προκηρύσσει απεργία.
Η απεργία αυτή θα εξελιχθεί σε ένα συγκλονιστικό αγώνα, με πολλές μορφές και δράσεις Οργανώθηκαν 20 συνελεύσεις, όπου συλλογικά εκτιμούσανε την κατάσταση και καθορίζανε τα επόμενα βήματά. Συγκροτήθηκαν στο πλάι του ΔΣ, διάφορες επιτροπές που βοηθούσαν στην καλύτερη οργάνωση, στην περιφρούρηση, στην προπαγάνδιση και στην αλληλεγγύη. Μπήκανε όλα τα μέλη των οικογενειών των χαλυβουργών στον αγώνα, γυναίκες και παιδιά. έγινε ανοιχτό κάλεσμα προς όλη την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό, για να στηρίξει τον αγώνα. Πυροδοτήθηκε ένα πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης από όλες τις γωνιές της Ελλάδας και από πολλά μέρη του εξωτερικού.
Διοργανώθηκαν μπροστά στο εργοστάσιο πάνω από 50 εκδηλώσεις - συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις για τα παιδιά, για τις γυναίκες... έκαναν όλοι μαζί Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Απόκριες, Πάσχα. Από την πύλη της "Χαλυβουργίας" πέρασαν χιλιάδες εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι, χιλιάδες μαθητές, σπουδαστές, εργαζόμενοι από όλο τον κόσμο.
Το δικαίωμα στη δουλειά:
Μερίδα των απεργοσπαστών συμμετείχε στις Γενικές Συνελεύσεις, στις δράσεις εκφράζοντας εξαρχής ή στην πορεία της απεργίας την διαφωνία τους. Όταν όμως είδαν ότι δεν μπορούν να πάρουν την συνέλευση με την βοήθεια της εργοδοσίας και των πρόθυμων τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων όπως ΣΚΑΙ, MEGA, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΕΘΝΟΣ κ.ά προχώρησαν στην λασπολογία και στον βρώμικο αγώνα με σκοπό να κάψουν την απεργία που κύρια γινόταν για την επαναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων τους.  
Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;
Και ερχόμαστε στο καίριο ερώτημα ποιος κλείνει τα εργοστάσια, εδώ υπάρχει η έντονη παραφιλολογία κύρια από τα τσιράκια των μεγαλοεργοδοτών και τους ίδιους τους εργοδότες, ότι οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις  είναι αυτές που κλείνουν τα εργοστάσια. Ο σκοπός όλων αυτών είναι να φοβίσουν και να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους ότι κάθε διεκδίκηση δικαιωμάτων είναι πιθανόν να σε αφήσει χωρίς δουλειά. Λάσπη και συκοφαντία είναι το κύριο χαρακτηριστικό: παίρνουν πολλά λεφτά και δεν δουλεύουν καθόλου στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, ζάπλουτες οι καθαρίστριες, τεμπέληδες οι τάδε, χαραμοφάηδες οι άλλοι. Ας θυμηθούμε τη λάσπη που έχει πέσει για την El Greco στη Ζάκυνθο. Η απεργία του 1985 που έγινε για να μην απολυθούν 10άδες εργαζόμενοι, «έκλεισε» το εργοστάσιο το 1989. κουβέντα όμως ότι ο ιδιοκτήτης αφού τον επιδότησε το ελληνικό κράτος από χρήματα που μάζεψε από τον ελληνικό λαό, μετέφερε εργασίες και κεφάλαια στην Τυνησία και επέστρεψε στη Ελλάδα ως βασικός μέτοχος των Jumbo αφού είχε ξεζουμίσει κυριολεκτικά όλη τη Ζάκυνθο!
Στα εκατομμύρια των ανέργων πόσοι είχαν απεργήσει αλήθεια; Πόσες απεργίες έγιναν στο Πετζετάκη, στο Λαναρά, στην Ελευθεροτυπία, σε χιλιάδες εργοστάσια μεταποίησης, βιομηχανίας, στο λιμάνι του Πειραιά μετά την εισβολή της Κινεζικής Cosco και χιλιάδες άλλες περιπτώσεις, πόσες αλήθεια απεργίες γίνονται στο εξωτερικό που κλείνουν τα εργοστάσια το ένα πίσω από το άλλο; «Microsoft», «Peugeot» στη Γαλλία, «Citroen», να πάμε στη «Mercedes» στη Γερμανία, να πάμε στα ανθρακωρυχεία της Ισπανίας, πού θέλετε να πάμε; να μην πούμε για τη Βόρεια Ελλάδα, την Πάτρα, την «Frigoclass» κ.ά.
Γιατί κλείνουν λοιπόν τα εργοστάσια;   Στην απειλή του κ. Μάνεση και του πρωθυπουργού της κυβέρνησης που στηρίζεται από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, ότι θα κλείσει το εργοστάσιο η σκέψη πάει - μα καλά η παραγωγή του χάλυβα (στη συγκεκριμένη περίπτωση) δεν είναι απαραίτητο υλικό για τόσες και τόσες εφαρμογές για την περίφημη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας; Δηλαδή ένας καπιταλιστής μπορεί να κλείσει μια βιομηχανική μονάδα απαραίτητη και χρήσιμη για το σύνολο μόνο και μόνο επειδή μειώθηκαν τα κέρδη του; Ναι γιατί η πλουτοκρατία μόνο έτσι αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη. Και η επέμβαση των ΜΑΤ τώρα έγινε γιατί έχουν ανοίξει οι δουλειές. Αυτή τη στιγμή γίνεται ένα άνευ προηγούμενου άδειασμα των αποθηκών.
Μήπως φταίει μοναχά ο «κακός» εργοδότης Μάνεσης; Την απάντηση θα την δώσει ο ίδιος ο πρόεδρος του σωματείου ο Γ. Σιφωνιός «ο Μάνεσης προσπάθησε να τα αφαιρέσει όλα. Και στην κρίσιμη φάση επιχείρησε να καταργήσει και το 8ωρο εκμεταλλευόμενος όλο το πλέγμα των αντεργατικών νόμων που είχαν ήδη ψηφίσει την προηγούμενη δεκαετία.
Διαπιστώσαμε από την πρώτη στιγμή ότι ο συγκεκριμένος βιομήχανος λειτουργούσε σαν λαγός του συνόλου των βιομηχάνων. Θέλησε να χτυπήσει αποφασιστικά τα εργατικά δικαιώματα και να γίνει παράδειγμα για όλους τους βιομηχανικούς χώρους. Δεν ήταν εύκολο να το πετύχει καθώς κι εμείς ήμασταν οργανωμένοι. Είμαι 33 χρόνια στη χαλυβουργία κι άλλα εφτά πριν σε άλλες δουλειές. Μάθαμε μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης τι πρέπει να κάνουμε, πώς να αντιδρούμε και για να αποκρούσουμε επιθέσεις και για να αποσπάσουμε κατακτήσεις. Το σωματείο είχε την εμπιστοσύνη των εργατών, είμαστε ένα μ' αυτούς, έχουμε τα ίδια βάσανα - έχω τέσσερα παιδιά - ήταν αυτονόητο ότι μ' αυτούς που τρώγαμε ψωμί κι αλάτι θα τραβάγαμε μπροστά. Από την πρώτη στιγμή ρίξαμε το σύνθημα «Ολοι για έναν κι ένας για όλους». Καταλαβαίναμε ότι είναι γενική επίθεση, βλέπαμε πού πάνε τα πράγματα γύρω μας, βλέπαμε πως δεν θα φτάσουμε καν στη σύνταξη αν αφήσουμε να περάσουν όλα αυτά. Εχουμε δουλέψει, έχουμε ματώσει, έχουμε νεκρούς, έχουμε τραυματιστεί, έχουμε θύματα για όλες αυτές τις κατακτήσεις, δε γίνεται να αφήσουμε να μας τα αφαιρέσουν όλα. Προσπαθούμε να ζήσουμε με ψηλά το κεφάλι, με αξιοπρεπείς μισθούς, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες μας. Φυσικά δεν περιμέναμε ότι θα φτάσουμε τόσο μακριά, να αποκτήσει ο αγώνας μας τόσο μεγάλο εύρος και να εκφραστεί σ' αυτόν τόσο μεγάλη αλληλεγγύη»
Υπάρχει λύση; αν η οικονομία σχεδιαζόταν σύμφωνα με τις ανάγκες του συνόλου της εργατικής τάξης, των αγροτών, των επαγγελματιών, των ανέργων των γυναικών των νεολαίων κ.ά. αν από τα εργοστάσια δεν κλεβόταν ο πλούτος που παράγανε οι εργάτες, αν στην θέση του κάθε ιδιοκτήτη πλουτοκράτη που μοναδικό σκοπό του είχε το κέρδος ήταν οι ίδιοι οι εργάτες με μοναδικό σκοπό να καλυφθεί το σύνολο των αναγκών της κοινωνίας, όπως και η κοινωνία θα κάλυπτε το σύνολο των δικών τους αναγκών. Η κοινωνία θα αξιοποιούσε το σύνολο των παραγωγικών της δυνατοτήτων , που σήμερα σκοντάφτει στο ποσοστό κέρδους του ιδιοκτήτη- καπιταλιστή, η αναρχία στην παραγωγή δεν θα υπήρχε όπως και η ανεργία αφού όλο το εργατικό δυναμικό θα αξιοποιόταν για την ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών της λαϊκής οικογένειας .
Το κέρδος της απεργίας   Η απεργία συγκέντρωσε πολλά από τα ένδοξα χαρακτηριστικά των αγώνων της εργατικής τάξης, κέρδισε την διεθνή αλληλεγγύη, ανέδειξε την αναγκαιότητα του προλεταριακού διεθνισμού, επέδειξε πρωτόγνωρη αντοχή, θέληση και πίστη, αλληλεγγύη σε αυτούς που έχαναν την δουλειά τους. Πολλοί απ΄ αυτούς που χύνουν σήμερα κροκοδείλια δάκρυα ήταν αυτοί που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να την υπονομεύσουν. Στους εννέα μήνες η ΓΣΕΕ σύρθηκε μία φορά, για να υποστηρίξει μία παναττική απεργία, στις 17 Γενάρη. Αναγκάστηκε να το κάνει γιατί είχαν κηρύξει την απεργία επτά εργατικά κέντρα. Αναγκάστηκε. Πολεμήσανε την απεργία αντί να σταθούν στο πλευρό των χαλυβουργών. Αντίθετα, ο απλός κόσμος κατάλαβε το νόημα, είδε στην απεργία τον αγώνα και για τα δικά του βάσανα.  Αλλά κυρίως η απεργία αυτή έδωσε μαθήματα στους νεότερους και θύμισε στους παλιότερους ότι τα πάντα κερδήθηκαν με αίμα και θυσίες των εργαζομένων και των αγροτών και τίποτα και ποτέ δεν χαρίστηκε στην εργατική τάξη στα πλατιά λαϊκά στρώματα Το σύνθημα «Ολη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία» είναι κάλεσμα για συνολικό αγώνα ταξικά προσανατολισμένο μέχρι τέλους και μπορεί και σήμερα οι κυβερνητικές σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ να ηχούν πιο εύηχες στα αυτιά πολλών, σαν το ΠΑΣΟΚ  μετά το 81 που πλάσαρε το ίδιο μοντέλο με τα γνωστά αποτελέσματα ρίχνοντας προσωρινά στο καναβάτσο την εργατική τάξη, όμως ο αγώνας των Χαλυβουργών έδειξε ότι δεν θα αργήσει ο καιρός που το παράδειγμα των εργατών της χαλυβουργίας θα πάρει σάρκα και οστά, θα γίνουν πολλές χαλυβουργίες που θα στείλουν σπίτια τους, αυτούς που κλείνουν τις ζωές των εργατών μαζί με τους πολιτικούς υπερασπιστές του κεφαλαίου που φοβίζουν το λαό ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και του λένε ότι θα κλείσει το εργοστάσιο αν μιλάς και αυτούς που του πουλάνε τα όνειρα και τα παραμύθια με το ένα μάτι και με το άλλο παλεύουν πως θα σώσουν την τάξη των πλουτοκρατών και του Μάνεση, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιώργος Κωνσταντίνου
Δημοτικός Σύμβουλος
Λαϊκής Συσπείρωσης
Πρόεδρος κλαδικού σωματείου
Χρηματοπιστωτικού